Nasıl nefes alıp veririz; soluk alıp vermek, çeşitli kasların rol oynadığı mekanik bir olaydır. Fakat bu olayda en büyük görev, akciğerlerin hemen altında kubbe biçiminde bir bölme oluşturan diyaframa düşer. Bu kuvvetli kas tabakası soluk aldığımız zamanlarda diyafram düzleşir ve akciğerlerin tabanlarını aşağıya doğru çeker. Böylece akciğerler soluk borusundan gelen havayı içine alır. Aynı zamanda oksijen solukla içeri alınır ve akciğerler de kana karışır. Daha sonra kan damarları vasıtasıyla bütün vücut dokularına iletilir. Dokularda oluşan karbondioksit de kandan akciğerlere geçerek solukla verme ile dışarı atılır.
Nasıl soluk alıp veririz
Göğüs kasları da kaburgaları yukarıya ve dışarıya doğru çektiğinden, göğüs kafesinin içinde daha çok genişleme imkanı bulan akciğerlerin hava emme kapasitesi artar. Halbuki bir tempoyla soluk verirken bu kasların yardımına hiç gerek yoktur. Diyafram ve göğüs kasları gevşediği anda, süngersi ve esnek olan yapı sayesinde hemen büzülen akciğerler normal boyutlarına döner. Böylelikle içeride sıkışan hava kendiliğinden dışarı çıkar.
Bebekler doğmadan önce annelerinin kanındaki oksijenden istifade ettikleri için akciğerleri büzüşmüş, düzenli solunum hareketleri de başlamamıştır. Doğumdan hemen sonra ilk soluğunu alan bebeğin akciğerleri, içlerine dolan havayla açılıp genişler; aynı zamanda kan dolaşımı da anneden bağımsız vaziyete geldiği için, bol miktarda kan oksijen yüklenmek üzere akciğerlere pompalanır.
Solunum, ölüm anına kadar ara vermeden süren bir sirkülasyon sürecidir. Nitekim solunumun durması bir ölüm belirtisi olarak kabul edilir. Oysa vücut oksijen almadan da bir iki dakika kadar yaşayabilir. Bu nedenle, suda boğulanlara veya soluk borusu tıkandığı için solunumu duranlara uygulanacak yapay solunum, can vermek üzere olan kişinin hayatını kurtarabilir. “Hayat Öpücüğü” denemesiyle ağızdan ağza yapay solunumda, ilk yardımı yapan kişi kaza geçiren kişinin ağzına kendi soluğunu üfler. Gerçi akciğerlerden dışarı atılan bu havada ancak yüzde 16 oranında oksijen vardır, fakat bu dahi can vermek üzere olan kişinin kendi solunumu başlayıncaya kadar hayatını sürdürmesine yeterli olur.