Son dönemlerde bilim adamlarının intihara meyil konusunda bir kitapta yazısına rastladım. Bu yazıda bahsedilen şey aslında intiharın sadece duygusal olarak değil sinirsel bir getiri de olduğu anlaşılıyordu hatta DNA üzerinden aktarılabiliyordu. Psikolojik sorunları olan insanlardan aşağıda aldığım örneklerin bazı demeçlerinde de görülüyor ki, yavaş yavaş cidden yalnızlaşıyoruz. Sosyal medya ve sosyal hayat ne olursa olsun her dönemin şartlarında kendini farklı görüp onlardan farklılaştıran insanlar vardır.
Asıl bizim amacımız toplumdan biri olup onların doğrularını benimsememiz ama beynimizi de bununla beraber kullanıp ortak bir gelecek oluşturmaktır. En yıkıldım dediğiniz yerde sizleri ayağa kaldıracak belli destekler edinmeniz, uğraşlar bulmanız hayatınızı daha da kolaylaştıracaktır. Kendinizi her şeyin en kötüsüne inandırabilirsiniz ama daha görecek çok şey var. Yaşamadan bilemeyiz. Şimdi sizi o demeçlerle yalnız bırakıyorum.
“Bazı konularda düşünmeden edemiyorum. Neden çoğu yazar döneminde deli gözükür? Neden bunlardan en sıyrılanları intihar eder? Neden çoğu içten içe sapkın ve psikopat duygular besler? Bunların cevabını ararken kendimi önce klasiklerin en ağır çöküntülerinde buldum. Bunları görüp kendi benliğimi yaratacağımı düşünürken kendimi aslında kendi çöküntüme hazırladığımı gördüm. Kendime asla yediremediğim düşünceler içine girdim, daha sonra ise oradan çıkamadım.
Özlem duygusunun ne denli sinir sistemini etkilediğini araştırdım daha sonra. Kendimi aslında o yapay mutluluk düşüncesinde hissederken gerçek mutluluğumu bir kenara bırakmış, yine aynı salaklığı yaparak belki de kendi dünyasının en mutlu insanı olma trenini kaçırmıştım. Uzun zamandır yazmayı, çalışmayı, yaşamayı unutan ben birden bir günde kafayı yemiş ve şair, yazar hatta müzisyen olmuştum. Aslında bunları yaparken tek aradığım şey kendi mutluluğum bundan eminim. O en başta sorduğum soruların cevapları nedense tek tek gelmeye başladı.”
“Kafka nasıl bir anda kendini bir hamam böceği yaptıysa ben de kendimi bir uzaklaştırma, ötekileştirme içine sokmuştum. İnsanı yazmaya iten şey mutsuzluğudur aslında. Yazarken mutlu olmaya çalışır. Tutunacak bir şey arar ve insanlardan bulamadığı desteği kalemden, kitaptan, tuşlardan arar. Biraz rahatladığımı söylemeden edemeyeceğim. Bu yazma duygusu geldikçe daha da yazacağım. Kendime bir sınır koymayacağım ve şundan eminim ki günün birinde yazmayı bırakacağım. Zweıg’ın ölümünü düşünüyorum. Neden tek değil de eşiyle intihar etti? En değerlisi olan insanla her şeye tamam derken neden bu dünyada mutlu olmak yerine ölümü tatmayı seçti? Zweıg’ın düşünceleri mi hastalıklıydı yoksa gerçekten dünyadan bu kadar kopma isteği ikisinde de var mıydı? Bazen arkadaşlarım seninle kim beraber olsa yarın öbür gün hastalıklı düşüncelere sahip oluyor diyor. Oysa tüm yaptığım sevmek olduğu için kendime şu soruyu sormadan edemiyorum. Acaba hastalıklı birine dönüşen kişileri hastalıklı bir insan yapan benim benliğim mi?”
İnsanları sonsuz egomla güzel çirkin iyi kötü diye ayırırken acaba bir dakika durup da kendimle ilgili düşüncelere kapıldım mı? Kesinlikle hayır. İçimde hep iyi bir insanım diye konuşurken içimde yaşayan psikopattan haberdar değil miydim sizce? O hep benimle yaşayıp dışımdan ağlarken bile içimde o hep gülen düşünceye ne olacak peki? Onu hep içimde yaşatacak olan ben ne yapacağım ya da bunların hepsi ilerde karşıma çıkarsa ben ne yapacağım?
“İnsanlara sürekli toplumsal düzenden bahsedip daha sonra kendi toplumsal kurallarımı oluşturup bu kuralları kendi isteğime göre düzenleyip başkalarının etik olmayan tavırlarına saldırıp kendi davranışlarıma neden her zaman yalandan bir örtü oluşturup kendime bir koruma kalkanı oluşturuyorum? Bencil, karaktersiz hatta utanmaz bir şekilde ortada fink atıp bir de bunları insanlara anlatmama ne demeli peki?”