Teknolojinin hızla gelişmesiyle, sanal dünyada elde ettiğimiz veriler katlanarak artmaktadır. Bu kadar devasa veri yığınının depolanması günümüz teknolojisinin bir sorunu haline geldi. Her gün ürettiğimiz bu büyük veri artık terabitler ile değil petabitler ile ölçülür konuma ulaştı.
Her veri üretebilen bir teknoloji aleti, depolama ürününe ihtiyaç duymaktadır. İnsanı bu türden bir cihaz olarak düşündüğümüzde depolama birimi DNA‘dır ve DNA’nın depolama kapasitesi günümüz depolama cihazlarına göre sınırsız kapasiteye sahiptir. Araştırmalara göre, 1 gram DNA’nın 2,2 milyon GB veri depolayabilme kapasitesi olması bunun ispatıdır.
Araştırmacılar, bu sınırsız depolama ürününün günümüz teknolojisine uyarlanması ve böylece depolama sorununun ortadan kaldırılmasını düşünmektedirler. Yapılan çalışmalarda bazı küçük boyuttaki veriler DNA dizilime kopyalanıp, tekrardan geri çağırma işlemi başarıyla tamamlandı. Depolama işlemi, ilk olarak verinin 0 ve 1 şeklinde ardından 0, 1 ve 2 halinde ve ardından DNA’ya daha iyi uyum sağlaması adına DNA’nın kimyasal bazları olan A, T, C ve G’lerden oluşan dizilimler ile kodladılar.
Bu başarıya rağmen DNA’ya depolama teknolojisi henüz emekleme evresinde. Sadece küçük boyuttaki veriler depolanabiliyor ve bu işlemde oldukça pahalı durumda. DNA’yı sentezlemek, yani DNA’ya veri kaydetmek sürecin en maliyetli kısmı. Ayrıca normal bir taşınır bellekte olduğu gibi depolanan veri üzerinde kolay değişiklikler yapmak henüz mümkün değil. DNA’ya depolamada ilk hedef, uzun süre boyuca saklanılacak ve üzerinde fazla değişiklik yapılmayacak arşiv amaçlı verilerin depolanması. Çünkü DNA, kuru ve soğuk ortamda binlerce yıl bozulmadan kalabiliyor.
Plakların yerini kasetler, kasetlerin yerini CD ve DVD’ler aldığı gibi yakın gelecekte maliyetinin düşürülmesi ve depolama işleminin iyileştirilmesiyle DNA’ya depolama, günümüz USB taşınabilir belleklerin yerini alacak ve büyük boyutlardaki verileri zorlanmadan uzun süre boyunca saklayabileceğiz.