İnsan tanım olarak her varlıkta görülebileceği gibi bir anlamla ya da kelimelerle ifade edilebilen bir yapıya sahip olsa da acaba bunca tanımlamalar içerisinde kendini bulabilir mi? Düşünen, hisseden ve bir nefesle varolabilen bir varlık olarak tanımlamak istersek yazacağımız üç kelimenin birinin eksikliğinde bile bir anlam ifade edemiyor olurduk. Peki, bu kavramların birinin olmaması söz konusu olduğunda insanı var eden nedir? Çoğu insanın cevabı, iradesinin sınırları ve kalbindeki derinliğe bağlantılı olarak şekillenmiş kısıtlı bir cevap etrafında oluşabilecektir. İnsanlar’ın varoluşlarındaki mucizeyi tam olarak anlayabilmeleri, bu durumu birkaç cevapla sınırlandırabilmeye çalışmaları bile acizliğinin göstergesidir.
Her bilginin bir sonsuzluğu olduğu gibi insan’ın varoluşunun temelinde de bir sonsuzluk yatar. Sonlu bir varlığın sonsuzca bir bilgiye, yaşantıya ya da yaşantısındayken algıladığı ne varsa onlardaki sonsuzluğa erişememesi, kavrayamamasının altında sonlu bir varlık olmasının aciziyeti baş gösterir. Bir insan’ın bunları bildiğini varsayarsak yaşadığı Evren’de sonlu bir varlık olmasına rağmen kendi varoluşunun bilinmemezliğini sorgulamamasının sebebi ne olabilir? İnsan’ı diğer varlıklardan farklı kılan “düşünme yetisini” tam olarak kullanamaması belki de bir cevap olarak verilebilir.
Çoğu insan düşündüğünü, algılayabildiğini ve kavrayabildiğini zanneder oysa ki kendini açıklamak istese bile yetersiz kalır. Duygu kavramını bile algılamaya kalksa insan bir tebessümle başlarken anlatmaya sözlerini duyguların ne denli derin olduğunu görebildiklerinde bu bilinememezlik içerisinde sessizliğe bürünebilirler. Duyguları açıklayacak olursak demiştik ne kelimeyle sınırlandırabildik ne de bir cümle içerisinde hapsedebilirdik. Peki, İnsan ne o vakit ya da varlığını neyi ifade ediyor?
Acizliğin ve bilinmemezliğin bu ince noktasında insan tüm bu varlık unsurlarından uzaklaştığında yalnız başına kalır ve dönüp kendine bakmak istediğinde duygularıyla hissettiği, düşündükleriyle algıladığı onca varlığın Bir’den geldiğine ve O’na yönelmekte olduklarını farkeder. Her varlığın, varlık olarak nitelendirilen ne varsa Tek’ten var olduğunu ve O’nun sonsuzluğu olmasa var bile olamayacağını iyi kavrayabilmesi ve acizliğini bu doğrultu da algılayabilmesi hayatı tanımlamasında büyük ölçüde fayda sağlayabilir. Genel olarak cümlelerimizi bir anlam bütünlüğünde toparlayacak olursak, İnsan kendi aklı ve kalbi doğrultusunda ancak sınırları çerçevesinde hareket edebileceğini eğer bir gün sonsuzluğu aramak isterse de varoluşundaki ana kaynağın ne olduğunu bilmesi gerektiğini anlayabilir. İşte, bilinmemezlik burada başlar ve sonlanır.
Öyle bir soru aklınıza getirin ki iradesi olan her canlı’nın yaşamı süresince bir kere dahi olsa kalbine ve aklına sorması varoluşu gereği olsun. Bu soru öyle bir incelikte olmalı ki kelimelerinizi ve düşüncelerinizi çaresiz bırakmalı, sizleri sessizlik içerisinde sorgulamaya yöneltmeli ve ölüme kadar cevabını kalplerinize buldurmamalı. Ben anlamak istiyorum, bulmak istiyorum, hissetmek istiyorum diyenlere de “Ölmeden önce ölünüz” diyerek cevap vermeli. Soruyu şu an görmek isteyen bir kalp algılayabiliyorken kaç kişi düşüncelerine ya da kalp derinliğine nüfus eden bir baskıyla hissedebiliyor?
Öyle bir baskı düşünün ki aklınızdaki tüm cevapları kalplerinizin sessiz kaldığı ucra köşelere sürüklesin. O ucra köşelere sürüklenen cevaplar, her gün değişen düşünceler, duygular, hayatlar için “Ben Kimim?” sorusunun tarifini bulmakta diri varlığa ağır bir yük olsun. Sorunun cevabını bulmak isteyenler, dünyadayken ölmeyi başarmalı bunu da yaparken hayatı boyunca körleşmiş olan bedenini, benliklerini iterek yapmalıdırlar. Boşuna dememişler “Kendini Bilen Kurtuldu.” :)