Hayata geldiğimiz günden itibaren durmadık, duraksamadık, eğildik ama kırılmadık ve nefes aldığımız şu güne ulaşabildik. Hiç yılmadan, belli çıkarlar doğrultusunda sürekli fikir arayışı içinde bulunarak ulusal ve uluslararası teknolojinin gelişimi için elimizden geleni yaptık. Bunu yaparken de çoğu zaman kırdık, döktük ve dağıttık. Yok ettik, yok olmayı göze aldık. Bitirdik, üretememe ihtimalini göze aldık. İçimizdeki vahşi duyguları daha güçlü ifade edebilmek için her daim teknolojinin arkasına saklandık. Peki biz kimiz? Her milletin insanı olan “insanoğlu”.
Sevgili okurlar, insanoğlu yaratılış tarihinin en ateşli soğuk ve sıcak savaşlarının çemberinden geçmekte şu günlerde. Daha fazla gücü olan daha az güç sahibinin sırtına basıp daha da yükselirken alçakta kalanlar ise toprağa daha fazla yaklaşmakta. Güçlü olan patilerinin içine sakladığı teknoloji pençelerini gizlerken zayıf olan tökezleyerek kaçmaya çalışmakta. Dünyanın en büyük ülkeleri siber, savunma, saldırı, kamufle olma, insan zayiatını minimuma indirgemek için robotics ve nano teknoloji güçlerini tekelde tutmaya çalışmakta, kendilerini daha zorları için, en zorları için hazırlamaktalar.
Peki, bu kadar karmaşanın içerisinde tarihin her zaman mazlumu sırtlamakla, adaletsizliğin karşısında durmakla yükümlendirdiği bizlere düşen ne? Bizler her zaman çetin olanla savaşmak zorunda mı kalacağız? Hiç huzur içinde yaşayamayacak mıyız? Hepinizin katılacağı üzere bu soruların cevabını vermek çok zor. Peki bu sorularla vakit kaybetmek zorunda mıyız? Çok net bir cevap: Hayır.
Bir mühendis beyin dönemin şartı ne olursa olsun düşünmek, çalışmak, fikir üretmek, başarısız olduğunda bakış açısını değiştirip tekrar denemek zorundadır. Şartlar ne kadar zor olursa olsun. Sesimizi birilerine duyurmaya ihtiyacımızın kalmaması için, yalnız başımıza dimdik yürüyebilmek için ÇALIŞMAK MECBURİYETİNDEYİZ. Arkamıza bakarsak tökezleriz, tökezlersek diz çökeriz, diz çökersek yüzüstü düşeriz. Ve biz düşersek, bize tutunan herkes düşer.
Bu bağlamda, hepimiz az-çok tecrübe edindik; ne zaman iyi bir şeyler yapmaya kalkıştıysak hep alt/üst kademeden bir engel yedik. Ne zaman bir proje için heveslendiysek ensemize vurup haddimizi bildirmeye çalıştılar. Ne zaman sonuca doğru hızla koşsak çelme takıp yere düşürmeye çalıştılar. Peki biz ne yaptık? Bazılarımız pes etti. Bazılarımız ise kırık hevesini azminin altına destek olarak koyup daha yükseğe tırmandı. Kimimiz engelleri gözünde çok büyütüp sert duvara çarptığını düşündü kimimiz ise duvarı bir şekilde aşmak için bakış açısını değiştirip tekrar tekrar denedi. Peki kim kazandı? -Sırtını birilerine yaslayan mı? Yoksa kendi bildiği yoldan sapmayıp dimdik ilerlerken saf dışı edilmeye çalışılan mı?
Her ne kadar birçoğumuz sırtını birilerine yaslayanın kazandığını düşünse de asıl kazanan istikrar ve idealinden ödün vermeden soğukkanlılık ve akılcı düşünme olguları ile adım adım ilerleyendir. Bu kişilerin değerleri er ya da geç anlaşılacaktır. Bu yüzden onlardan biri olmaktan asla korkmayın. Peki sırtını çok güvendikleri duvara dayayanlar? Dayandıkları duvarın temeli ne kadar sağlamsa ancak o kadar dayanabilecekler ve o duvar yıkıldığında altında ilk onlar kalacaklar. Bu insanları da kınamayın, onlara bakarak kendinizi demotive etmeyin. Daha fazla hırslanın. Aklı bir elinize, vicdanı öteki elinize alıp ilim için ve ilim yolunda varınızı yoğunuzu ortaya koyun. Kaybedecek bir şeyinizin kalmayacağı vakit gelmeden önce silkelenin ve size engel olanların yakasından tutup mücadele edebilmek için daha fazla azim ile çalışın.
Şimdi tekrar soruyorum sayın okurlar: Bu kadar ideoloji ve fiil karmaşasının içinde bize düşen ne? Tüm bu karmaşanın içerisinde boğulmak mı? Yoksa her birinden sıyrılıp hedefe odaklanmak mı? Unutmayın sayın mühendis beyinler: “Bahaneler acizliğimize giydirilmiş kılıflardır” ve her bir kargaşa kaynağı bizler için potansiyel bir bahanedir. Her daim heves ve azim ile yaşamanız dileği ile.
Teknoloji ile kalın!